We hebben nog altijd goed internet en ik heb jullie veel te vertellen over onze job, dus hier ga ik alweer!

Zoals jullie ondertussen al weten, zijn Sheila en ik nu appelplukkers. Het leek mij een bijzonder leuke job, constant in de gezonde Nieuw Zeelandse lucht, het zonnetje op ons vel, zodat we een gezond kleurtje krijgen en gratis appels à volonté. Ik zat er niet naast met al deze positieve dingen. Maar daarnaast is het een bijzonder harde job. De appelzak die je krijgt, kan tot 100 appels van gemiddelde grootte bevatten, en dus rond de 20 kilo wegen. Je moet daarmee op en van ladders, want het zijn soms hoge bomen, en de bedoeling is om zoveel mogelijk “bins” vol te krijgen op 1 dag. Zo’n bin bevat 400 à 500 kilo appels. Sheila en ik vullen meestal samen die bins, en ons beste tot nu toe was 5 op 1 dag. Sommige ervaren appelplukkers doen er 6 per persoon per dag. Daar zijn we dus lang nog niet.

We zitten in een team van ongeveer 20 mensen, en daar zitten veel interessante types tussen. 1 van mijn collega’s, Chris, heeft een bijzondere tattoo in zijn nek. Het is een afbeelding van een man die uit de gevangenis breekt, met daaronder het opschrift: Freedom. Fuck the Police. Ik heb nog geen tijd gehad om de rest van zijn tattoo’s te bestuderen, en dat zal ook niet meer lukken, gezien hij niet meer naar het werk komt. Voor en achter hem gesproken, het is een vriendelijke man. 

Bijna iedereen is heel vriendelijk, en samen met een Frans koppel, zijn we de enige niet Nieuw Zeelanders.

We beginnen meestal om 7u30 en het is een 20tal minuten rijden, dus het is vroeg opstaan, maar voorlopig lukt dat nog. Omdat we momenteel tussen het rijpen van verschillende appelsoorten in zitten, hebben ze ons ook al pruimen laten plukken en brandhout laten verzamelen. Dat laatste was vrij zwaar werk, gezien het stukken hout waren van 1 meter tot 1,5 meter, van oude appelbomen. Maar zo houden ze ons bezig en kunnen we blijven werken, dus dat is positief.

Nieuw Zeeland is op verschillende vlakken een klein beetje achter op de rest van de Westerse wereld en seksisme is 1 van die dingen waar ze nog niet helemaal over zijn. We zijn in totaal met 4 meisjes en vooral de oude garde (tractorbestuurders bijvoorbeeld) zijn van mening dat dit geen vrouwenwerk is. Maar bon, we staan ons mannetje wel!

Zo, dat was een korte werk update, volgende keer meer reisverhalen. 

En natuurlijk kan een foto van de werkoutfit niet ontbreken: