Hello beste lezers!
Gezien we nog altijd zonder werk zitten (en dat zullen
blijven tot in Vancouver), hebben we besloten zoveel mogelijk van deze kant van
Canada en de VS te zien en zijn we daarom naar Boston gegaan deze week! We
waren in deze prachtige Amerikaanse stad van maandag tot donderdag en zoals
gewoonlijk hebben we geprobeerd zoveel mogelijk te zien. Een verslag!
Weer vroeg uit bed om de eerste bus richting Boston te
nemen, die er zo’n 8 uur heeft over gedaan om daar aan te komen. Na ongeveer
een uurtje rijden, bereikten we al de Amerikaanse grens waar we werden
onderworpen aan zware verhoren. Er zaten een twintigtal mensen op de bus en
iedereen die niet de Amerikaanse of Canadese nationaliteit had, moest door een
deur naar een verhoorkamer (dacht ik). Bleek gewoon een andere ruimte te zijn,
waar ze je een visum laten invullen en ze 6 amerikaanse dollars aanrekenen (die
ik niet had, maar gelukkig wilde een medepassagier die wisselen) en heel erg
boos kijken. Vooraleer je echter naar die ruimte mag, stellen ze je allerlei
domme vragen en wordt de bus volledig doorzocht met drugshonden. Ze zijn er
zodanig van overtuigd dat ze het neusje van de zalm zijn, dat ze denken dat
iedereen in hun fantastische land (ahum) wil blijven. Heel erg leuk om er op
reis te gaan, maar mij krijg je daar voor geen geld van de wereld permanent.
Na 8 lange uren op de bus, eindelijk aangekomen in Boston!
Het was al donker toen we binnenreden, dus dat zorgde weer voor spectaculaire
taferelen. Op zoek naar de hostel dan maar! Zoals wel vaker gebeurt, waren we
niet supervoorbereid, dus duurde het een tijdje vooraleer we de hostel hadden
gevonden. We waren in het juiste stadje (Everett, juist buiten Boston,
makkelijk te bereiken via metro), maar vonden de juiste straat niet. Gelukkig
een vriendelijke politie-agent tegengekomen die ons duidelijk heeft uitgelegd
hoe in de hostel te geraken. Deze tijd van het jaar zijn er niet meer zo veel
toeristen, dus hadden we de slaapzaal die normaal voor 8 personen is, voor ons
alleen!
Daarna op zoek naar eten, dat we hebben gevonden in de Braza Grill,
een, je raadt het al, Braziliaans grill-restaurant. Lekker Amerikaans, all you
can eat gegeten en terwijl bijna in slaap gevallen boven ons bord. Dus na het
eten direct naar de hostel en gaan slapen!
Weer vroeg opgestaan om zoveel mogelijk van Boston te zien!
Bij het ontbijt (muffins en thee) de hosteleigenaar tegengekomen: een echte
Bostonaar van om en bij de 200 kilo (ik heb enkele trekjes mee van mijn papa,
dus misschien moet je dit met een korreltje zout nemen) met een vet Bostons
accent (echt wel een cool accent, dat Bostons, zo precies een beetje het
West-Vlaams van de States). Supervriendelijke vent, die aanbood om ons naar de
metro te brengen met de auto, maar sportief en gezond als we zijn, besloten we
deze zware tocht van 400 meter te voet af te leggen.
We zijn begonnen met de Freedom Trail, een lijn die je langs
belangrijke historische gebouwen en plaaten in Boston brengt en die ongeveer 5
kilometer lang is. De Trail begint in Public Parc/Boston Common, het oudste
publieke park van de Verenigde Staten. Langs de rand van dat park staat het
huidige State House, met het mooie gouden dak.
Verder de lijn gevolgd naar
King’s Chapel met bijhorende kerkhof. Onderweg daar naartoe zijn we trouwens
gefilmd door een plaatselijke zender met de vraag wat we wilden voor the
holidays. Voor Stijn was dat ‘the gift of education’, voor mij was dat ‘the
gift of travel’.
Volgende gebouw was het oude City Hall (dat, net als in
Toronto, veel mooier is dan het nieuwe) en dat nu een steakhouse is.
Daarna
zijn we gepasseerd aan het oude State House, veel kleiner dan het nieuwe, maar zeker
niet minder mooi.
Volgende interessante
gebouwen waren Faneuil Hal, met een paar toeristische winkeltjes en Quincy
Market, met heel veel eetkraampjes (altijd leuk, n’est-ce pas?).
Volgende
bezienswaardigheid was het waarschijnlijk gezelligste straatje van Boston, vol
Irish pubs en met een soortement frietekot, met de prachtige naam ‘Saus’. We
hebben daar later op de dag gegeten en ze verkochten Belgische frieten (niet
echt, maar toch bijna), frikandellen en Belgisch bier!
Volgende deel van de Trail was North End, met Little Italy.
Natuurlijk, zoals de meest Little Italy’s heel erg mooi en gezellig en talrijke
restaurantjes. Daar eventjes rondgewandeld en dan over de brug naar Charlestown
(dat ik kende van de ubercoole film The Town: http://www.youtube.com/watch?v=QQ7wcayQQLQ).
Een beetje langs de haven gewandeld, gepoogd om frisse
zeelucht in te ademen (ik mis de zee en bijhorende geur zooooo hard) en
vervolgens weer meer landinwaarts naar Bunker Hill, waar een grote obelisk
staat.
Charlestown zag er trouwens veel beter uit dan wat je zou verwachten
nadat je The Town hebt gezien. De delen die wij hebben gezien waren vrij chic
en hadden mooie huizen en auto’s, maar misschien dat de Freedom Trail expres de
louche buurten ontwijkt. Daar eindigde het pad en dan zijn we maar naar de Saus
gegaan achter Belgische kost!
Daarna een beetje geflaneerd in de winkeltjes van North en
South Market en 2 vrouwen gespot die bij gebrek aan een paraplu met een plastieken
zak over het hoofd rondliepen. Silly Americans.
Dan terug op zoek gegaan naar de zee (nogmaals, ik mis ze zo
hard), maar wegens te koud en te veel regen hebben we die missie niet
vervolledigd. Een koffie gaan drinken om op te warmen in het eerste beste
koffiehuis dat we tegenkwamen (in de States in Canada ben je nooit ver van een
koffiehuis) en daarna op zoek naar de dichtstbijzijnde metro.
Richting Everett
gereden, naar een soort industriepark met allemaal Amerikaanse superstores, die
ik kende van in de films en de series.
Ik wilde per se naar de Costco gaan, omdat ik daar al zo vaak over had
gehoord (en om de teleurstelling van Wal-Mart goed te maken). Het was alles wat
ik er van had verwacht. Een gigantische winkel, waar je niets in normaal formaat
kan kopen. Wc-papier per 50 rollen, 10 pizza’s in 1 doos voor 20 dollar, 10
kilo chicken wings, enzovoort.
Daarna de andere superstores (Bed, Bath &
Beyond, Target, Home Depot…) gaan bekijken waar ze onder andere vreemde soorten
M&M’s verkochten, schoentjes voor honden… Daarna een hamburger gaan eten in
de 8/10, een hamburgertent in Everett en weer vroeg gaan slapen.
De volgende dag kregen we een evenwichtig en gezond
Amerikaans ontbijt voorgeschoteld: donuts in alle geuren en kleuren. Het is
eens iets anders!
Met de donut op de maag op weg naar Cambridge, het stadje
waar Harvard zich bevindt. We voelden ons volwaardige intellectuelen terwijl we
daar rondliepen en de zin om terug te gaan studeren wordt groter en groter!
Heel gezellige en mooie campus en Cambridge zelf ik ook wel de moeite om eens
naartoe te gaan als je in Boston bent.
De metro genomen naar MIT (Massachusetts
Institutue of Technology), ook één van de meest gerenommeerde universiteiten
ter wereld. Minder mooi en gezellig dan Harvard, maar leuk om gezien te hebben.
Sportief als we zijn, hebben we onze tocht te voet verder
gezet, over de brug, terug naar Boston, wat natuurlijk voor enkele mooie
uitzichten zorgde.
Een tijdje langs een esplanade gewandeld, eventjes op een
speeltuin gespeeld (de verleiding was mij te groot) en vervolgens weer
landinwaarts omdat we in de verte een mooi gebouw zagen staan. Dat gebouw bleek
de Old South Church te zijn.
Volgende halte was het Mapparium, waar we eerst 20 minuutjes
moesten wachten in ‘The Hall of Ideas’, waar constant quotes werden
geprojecteerd over religie, moraliteit en andere bla bla. Het gebouw bleek
onderdeel te zijn van the First Church van een of andere Mary Baker Eddy, één
of andere zwaar gelovige vrouw. Soit, we mochten dan eindelijk met gids binnen
in het Mapparium. Ik wist totaal niet wat te verwachten en was zéér aangenaam
verrast. Het is een bolvormige ruimte met een glazen loopbrug. De ruimte
bestaat volledig uit glaspanelen, waar de wereld is op afgebeeld. Het is dus
een wereldbol, maar binnenstebuiten. Supercool om te zien en je hebt zo ook
echt een supergoed beeld van welke landen nu precies waar liggen. De uitleg in de bol duurt ongeveer een
kwartiertje en daarna mag je zelf nog een beetje de bol bewonderen. (https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgInWgY5NxOlGqdHZMsXUKMQT_uqwX2bVAf8bndk6E73k8F572ZfUOAb9AsT8vsoCtyidPA7Gz7Mzl2kv5d6UeLW8CppCQm4bxvI3PbmckhcHK25S7K3HQiO9slrI-kf-qip1fos69JnGg/s1600/mapparium.jpg)
Zeemensen als we zijn, hadden we natuurlijk grote zin in
zeevoedsel en we hadden al gehoord dat de kreeft de moeite was in Boston, dus
een Irish pub met kreeft was de volgende stop! Samen met een triestig getapte
Stella (de smaak zat wel goed) met veel smaak deze lekkernij verorberd!
Daarna hebben we nog wat rond gewandeld, ondere andere eens langs het Hard Rock café gepasseerd en vervolgens naar de Public Gardens teruggekeerd, omdat we die de 1ste dag niet helemaal hadden gezien. Daar dus wat rondgelopen en dan een Starbucks gaan drinken, in afwachting van de basketwedstrijd van de avond! Boston Celtics vs Brooklyn Nets.
De match zelf was iets saaier dan
verwacht, voornamelijk omdat het publiek niet zo enthousiast is als in Belgie.
Ze juichen enkel als hun team al een paar minuten deftig speelt, wat
jammergenoeg niet zo vaak het geval was. De Celtics hebben verloren met 83
tegen 95. Op een bepaald moment is er een gevecht uitgebroken op het veld (http://www.sporza.be/cm/sporza/extra/opvallend/121129_opvallend_NBA)
en toen werd het publiek enthousiast. Ongeveer 10 minuten voor het einde van de
wedstrijd was meer dan de helft van het publiek al vertrokken en de laatste 2
minuten hebben zelf de spelers het opgegeven. Jammer maar wel leuk om naar een
NBA wedstrijd te gaan natuurlijk!
Donderdag was onze laatste dag in Boston, maar omdat we met
onze rugzakken zaten, konden we niet ver lopen en de bus terug was al om 13u30,
dus zijn we gewoon eens naar de Seaport District gewandeld. Daar wat
rondgelopen, geprobeerd wat verse zeelucht op te snuiven en dan richting bus!
Wederom luide, lastige Amerikanen op de bus, die er gelukkig al de 2de
halte af moesten. Weer grenscontrole, deze keer echter van de Canadese douane.
Een wereld van verschil met de Amerikanen. Vriendelijk enkele vragen stellen,
eens lachen, zichzelf niet teveel au serieux nemen, geen drugshonden en binnen
de 10 minuten waren we alweer en route!
Halfuurtje te laat aangekomen in Montreal (veel sneeuw gehad onderweg). In Montreal zelf zagen we geen sneeuw liggen, dus we dachten dat het er niet zo koud ging zijn. Bleek dat het -13 graden was en dat voelt toch wel heel erg koud aan. Op zo een momenten besef je ook dat All Stars geen winterschoenen zijn! Gelukkig wonen we niet zo ver van het busstation en waren we al snel weer in de warmte!
Halfuurtje te laat aangekomen in Montreal (veel sneeuw gehad onderweg). In Montreal zelf zagen we geen sneeuw liggen, dus we dachten dat het er niet zo koud ging zijn. Bleek dat het -13 graden was en dat voelt toch wel heel erg koud aan. Op zo een momenten besef je ook dat All Stars geen winterschoenen zijn! Gelukkig wonen we niet zo ver van het busstation en waren we al snel weer in de warmte!
Bedankt voor het lezen (van de lange post) en tot binnenkort!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten