Hello beste lezers!

Gezien we nog altijd zonder werk zitten (en dat zullen blijven tot in Vancouver), hebben we besloten zoveel mogelijk van deze kant van Canada en de VS te zien en zijn we daarom naar Boston gegaan deze week! We waren in deze prachtige Amerikaanse stad van maandag tot donderdag en zoals gewoonlijk hebben we geprobeerd zoveel mogelijk te zien. Een verslag!

Weer vroeg uit bed om de eerste bus richting Boston te nemen, die er zo’n 8 uur heeft over gedaan om daar aan te komen. Na ongeveer een uurtje rijden, bereikten we al de Amerikaanse grens waar we werden onderworpen aan zware verhoren. Er zaten een twintigtal mensen op de bus en iedereen die niet de Amerikaanse of Canadese nationaliteit had, moest door een deur naar een verhoorkamer (dacht ik). Bleek gewoon een andere ruimte te zijn, waar ze je een visum laten invullen en ze 6 amerikaanse dollars aanrekenen (die ik niet had, maar gelukkig wilde een medepassagier die wisselen) en heel erg boos kijken. Vooraleer je echter naar die ruimte mag, stellen ze je allerlei domme vragen en wordt de bus volledig doorzocht met drugshonden. Ze zijn er zodanig van overtuigd dat ze het neusje van de zalm zijn, dat ze denken dat iedereen in hun fantastische land (ahum) wil blijven. Heel erg leuk om er op reis te gaan, maar mij krijg je daar voor geen geld van de wereld permanent.

Na 8 lange uren op de bus, eindelijk aangekomen in Boston! Het was al donker toen we binnenreden, dus dat zorgde weer voor spectaculaire taferelen. Op zoek naar de hostel dan maar! Zoals wel vaker gebeurt, waren we niet supervoorbereid, dus duurde het een tijdje vooraleer we de hostel hadden gevonden. We waren in het juiste stadje (Everett, juist buiten Boston, makkelijk te bereiken via metro), maar vonden de juiste straat niet. Gelukkig een vriendelijke politie-agent tegengekomen die ons duidelijk heeft uitgelegd hoe in de hostel te geraken. Deze tijd van het jaar zijn er niet meer zo veel toeristen, dus hadden we de slaapzaal die normaal voor 8 personen is, voor ons alleen! 

Daarna op zoek naar eten, dat we hebben gevonden in de Braza Grill, een, je raadt het al, Braziliaans grill-restaurant. Lekker Amerikaans, all you can eat gegeten en terwijl bijna in slaap gevallen boven ons bord. Dus na het eten direct naar de hostel en gaan slapen!

Weer vroeg opgestaan om zoveel mogelijk van Boston te zien! Bij het ontbijt (muffins en thee) de hosteleigenaar tegengekomen: een echte Bostonaar van om en bij de 200 kilo (ik heb enkele trekjes mee van mijn papa, dus misschien moet je dit met een korreltje zout nemen) met een vet Bostons accent (echt wel een cool accent, dat Bostons, zo precies een beetje het West-Vlaams van de States). Supervriendelijke vent, die aanbood om ons naar de metro te brengen met de auto, maar sportief en gezond als we zijn, besloten we deze zware tocht van 400 meter te voet af te leggen.

We zijn begonnen met de Freedom Trail, een lijn die je langs belangrijke historische gebouwen en plaaten in Boston brengt en die ongeveer 5 kilometer lang is. De Trail begint in Public Parc/Boston Common, het oudste publieke park van de Verenigde Staten. Langs de rand van dat park staat het huidige State House, met het mooie gouden dak. 

Verder de lijn gevolgd naar King’s Chapel met bijhorende kerkhof. Onderweg daar naartoe zijn we trouwens gefilmd door een plaatselijke zender met de vraag wat we wilden voor the holidays. Voor Stijn was dat ‘the gift of education’, voor mij was dat ‘the gift of travel’. 

Volgende gebouw was het oude City Hall (dat, net als in Toronto, veel mooier is dan het nieuwe) en dat nu een steakhouse is. 

Daarna zijn we gepasseerd aan het oude State House, veel kleiner dan het nieuwe, maar zeker niet minder mooi.

 Volgende interessante gebouwen waren Faneuil Hal, met een paar toeristische winkeltjes en Quincy Market, met heel veel eetkraampjes (altijd leuk, n’est-ce pas?). 

Volgende bezienswaardigheid was het waarschijnlijk gezelligste straatje van Boston, vol Irish pubs en met een soortement frietekot, met de prachtige naam ‘Saus’. We hebben daar later op de dag gegeten en ze verkochten Belgische frieten (niet echt, maar toch bijna), frikandellen en Belgisch bier!

Volgende deel van de Trail was North End, met Little Italy. Natuurlijk, zoals de meest Little Italy’s heel erg mooi en gezellig en talrijke restaurantjes. Daar eventjes rondgewandeld en dan over de brug naar Charlestown (dat ik kende van de ubercoole film The Town: http://www.youtube.com/watch?v=QQ7wcayQQLQ).

Een beetje langs de haven gewandeld, gepoogd om frisse zeelucht in te ademen (ik mis de zee en bijhorende geur zooooo hard) en vervolgens weer meer landinwaarts naar Bunker Hill, waar een grote obelisk staat.

Charlestown zag er trouwens veel beter uit dan wat je zou verwachten nadat je The Town hebt gezien. De delen die wij hebben gezien waren vrij chic en hadden mooie huizen en auto’s, maar misschien dat de Freedom Trail expres de louche buurten ontwijkt. Daar eindigde het pad en dan zijn we maar naar de Saus gegaan achter Belgische kost!

Daarna een beetje geflaneerd in de winkeltjes van North en South Market en 2 vrouwen gespot die bij gebrek aan een paraplu met een plastieken zak over het hoofd rondliepen. Silly Americans.

Dan terug op zoek gegaan naar de zee (nogmaals, ik mis ze zo hard), maar wegens te koud en te veel regen hebben we die missie niet vervolledigd. Een koffie gaan drinken om op te warmen in het eerste beste koffiehuis dat we tegenkwamen (in de States in Canada ben je nooit ver van een koffiehuis) en daarna op zoek naar de dichtstbijzijnde metro. 

Richting Everett gereden, naar een soort industriepark met allemaal Amerikaanse superstores, die ik kende van in de films en de series.  Ik wilde per se naar de Costco gaan, omdat ik daar al zo vaak over had gehoord (en om de teleurstelling van Wal-Mart goed te maken). Het was alles wat ik er van had verwacht. Een gigantische winkel, waar je niets in normaal formaat kan kopen. Wc-papier per 50 rollen, 10 pizza’s in 1 doos voor 20 dollar, 10 kilo chicken wings, enzovoort. 

Daarna de andere superstores (Bed, Bath & Beyond, Target, Home Depot…) gaan bekijken waar ze onder andere vreemde soorten M&M’s verkochten, schoentjes voor honden… Daarna een hamburger gaan eten in de 8/10, een hamburgertent in Everett en weer vroeg gaan slapen.

De volgende dag kregen we een evenwichtig en gezond Amerikaans ontbijt voorgeschoteld: donuts in alle geuren en kleuren. Het is eens iets anders! 

Met de donut op de maag op weg naar Cambridge, het stadje waar Harvard zich bevindt. We voelden ons volwaardige intellectuelen terwijl we daar rondliepen en de zin om terug te gaan studeren wordt groter en groter! Heel gezellige en mooie campus en Cambridge zelf ik ook wel de moeite om eens naartoe te gaan als je in Boston bent. 

De metro genomen naar MIT (Massachusetts Institutue of Technology), ook één van de meest gerenommeerde universiteiten ter wereld. Minder mooi en gezellig dan Harvard, maar leuk om gezien te hebben.

Sportief als we zijn, hebben we onze tocht te voet verder gezet, over de brug, terug naar Boston, wat natuurlijk voor enkele mooie uitzichten zorgde.

Een tijdje langs een esplanade gewandeld, eventjes op een speeltuin gespeeld (de verleiding was mij te groot) en vervolgens weer landinwaarts omdat we in de verte een mooi gebouw zagen staan. Dat gebouw bleek de Old South Church te zijn.

Volgende halte was het Mapparium, waar we eerst 20 minuutjes moesten wachten in ‘The Hall of Ideas’, waar constant quotes werden geprojecteerd over religie, moraliteit en andere bla bla. Het gebouw bleek onderdeel te zijn van the First Church van een of andere Mary Baker Eddy, één of andere zwaar gelovige vrouw. Soit, we mochten dan eindelijk met gids binnen in het Mapparium. Ik wist totaal niet wat te verwachten en was zéér aangenaam verrast. Het is een bolvormige ruimte met een glazen loopbrug. De ruimte bestaat volledig uit glaspanelen, waar de wereld is op afgebeeld. Het is dus een wereldbol, maar binnenstebuiten. Supercool om te zien en je hebt zo ook echt een supergoed beeld van welke landen nu precies waar liggen.  De uitleg in de bol duurt ongeveer een kwartiertje en daarna mag je zelf nog een beetje de bol bewonderen. (https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgInWgY5NxOlGqdHZMsXUKMQT_uqwX2bVAf8bndk6E73k8F572ZfUOAb9AsT8vsoCtyidPA7Gz7Mzl2kv5d6UeLW8CppCQm4bxvI3PbmckhcHK25S7K3HQiO9slrI-kf-qip1fos69JnGg/s1600/mapparium.jpg)

Zeemensen als we zijn, hadden we natuurlijk grote zin in zeevoedsel en we hadden al gehoord dat de kreeft de moeite was in Boston, dus een Irish pub met kreeft was de volgende stop! Samen met een triestig getapte Stella (de smaak zat wel goed) met veel smaak deze lekkernij verorberd!

Daarna hebben we nog wat rond gewandeld, ondere andere eens langs het Hard Rock café gepasseerd en vervolgens naar de Public Gardens teruggekeerd, omdat we die de 1^ste dag niet helemaal hadden gezien. Daar dus wat rondgelopen en dan een Starbucks gaan drinken, in afwachting van de basketwedstrijd van de avond! Boston Celtics vs Brooklyn Nets. 

De match zelf was iets saaier dan verwacht, voornamelijk omdat het publiek niet zo enthousiast is als in Belgie. Ze juichen enkel als hun team al een paar minuten deftig speelt, wat jammergenoeg niet zo vaak het geval was. De Celtics hebben verloren met 83 tegen 95. Op een bepaald moment is er een gevecht uitgebroken op het veld (http://www.sporza.be/cm/sporza/extra/opvallend/121129_opvallend_NBA) en toen werd het publiek enthousiast. Ongeveer 10 minuten voor het einde van de wedstrijd was meer dan de helft van het publiek al vertrokken en de laatste 2 minuten hebben zelf de spelers het opgegeven. Jammer maar wel leuk om naar een NBA wedstrijd te gaan natuurlijk!

Donderdag was onze laatste dag in Boston, maar omdat we met onze rugzakken zaten, konden we niet ver lopen en de bus terug was al om 13u30, dus zijn we gewoon eens naar de Seaport District gewandeld. Daar wat rondgelopen, geprobeerd wat verse zeelucht op te snuiven en dan richting bus! 

Wederom luide, lastige Amerikanen op de bus, die er gelukkig al de 2^de halte af moesten. Weer grenscontrole, deze keer echter van de Canadese douane. Een wereld van verschil met de Amerikanen. Vriendelijk enkele vragen stellen, eens lachen, zichzelf niet teveel au serieux nemen, geen drugshonden en binnen de 10 minuten waren we alweer en route!
Halfuurtje te laat aangekomen in Montreal (veel sneeuw gehad onderweg). In Montreal zelf zagen we geen sneeuw liggen, dus we dachten dat het er niet zo koud ging zijn. Bleek dat het -13 graden was en dat voelt toch wel heel erg koud aan. Op zo een momenten besef je ook dat All Stars geen winterschoenen zijn! Gelukkig wonen we niet zo ver van het busstation en waren we al snel weer in de warmte!

Bedankt voor het lezen (van de lange post) en tot binnenkort!