Omapere

De Far North hebben we zowat gezien, en we zijn al langs de Oostkust van het Noorden gereden, dus zakken we nu af naar Auckland via de Westkust. Omapere is waar we de komende 4 dagen zullen doorbrengen. Althans, dat is waar onze hostel zich bevindt, de Globetrekkers Lodge, een gezellige, kleine hostel, met heel erg vriendelijke eigenaars en een zeer aangenaam zicht, zowel van de voorkant, als vanuit onze kamer aan de achterkant. En een kleine, schattige puppy (natuurlijk niet zo schattig als Oscar) en een klein schattig katje om mee te spelen is ook altijd een leuke meerwaarde.

Omapere op zich is niet zo bijzonder, maar de uitzichten zijn er mooi meegenomen, en het is beter dan Dargaville, een stadje dat 70 km verder ligt en zich de Kumara hoofdstad van Nieuw Zeeland noemt. De Kumara is een aardappel.

De reden waarom we hier in de buurt wilden blijven, is omdat we zo in de buurt van het Waipoua Forest waren, waar enorm veel Kauri bomen staan. De grootste levende ter wereld, de Tane Mahuta, is 51 meter hoog en heeft een omtrek van 13,8 meter en is ongeveer 2000 jaar oud. Zo hebben we nog een aantal gigantische en oude Kauri gezien. Ik had niet verwacht er zo van onder de indruk te zijn, maar de Tane Mahuta is echt adembenemend.

Er zijn een paar wandelingen in het Waipoua Forest, die je naar verschillende Kauri brengen, en er is ook een lookout waar je naartoe kan wandelen of rijden. De autosnelweg (1 baan voor elke richting) rijdt 18 kilometer door het Waipoua Forest, waardoor het veel kleiner lijkt dan het eigenlijk is, want als je op de lookout staat, zie je pas hoe uitgestrekt het echt is.

Voor de rest hebben we uitgebreid ontbeten en zijn we 2 keer moeten stoppen om koeien te laten oversteken. Er zijn hier echt wel enorm veel koeien.

Na onze paar dagen in Omapere, was het tijd om terug naar Auckland te rijden, omdat Sheila haar rijbewijs naar daar was gestuurd, en omdat we niet direct van Omapere naar Napier wilden rijden. Napier ligt in de Hawke’s Bay, waar veel fruit geteeld wordt, en was onze volgende bestemming, in de hoop daar werk te vinden als appelplukker.

De uitzichten in Omapere.

 Over Napier vertel ik meer in de volgende blogpost! Ik kan jullie wel vertellen dat we werk gevonden hebben als appelplukkers en dat we er al 3 dagen hebben opzitten. Het werk is bijzonder zwaar en mijn knieen en benen staan vol blauwe plekken, mijn armen staan vol schrammen en mijn schouders zijn  ietwat verbrand, maar ik ben heel blij dat ik dit eindelijk kan doen! Maar bon, volgende keer veel meer daarover.

Ahipara

Het internet zit mee en ik heb weer vanalles te vertellen, dus hier ga ik.

Na onze paar dagen in Paihia was het voor een nieuwe bestemming, deze keer Ahipara. Een klein dorpje, met slechts 1200 inwoners, geen supermarkt (maar wel een liquor store), schitterende uitzichten en prachtige villa’s. Onze hostel, de Endless Summer Lodge, is een oude Kauri villa en was bijzonder mooi en verzorgd voor een hostel. Kauri’s zijn eeuwenoude en gigantische bomen, waar ik het over zal hebben in de volgende blogpost (we hebben een aantal kauri’s gezien in Waipoua Forest).

Onze hostel dus, gemaakt uit oude bomen, die recht tegenover de oceaan lag, enkel gescheiden door een kalme weg. Achter de hostel lagen grote heuvels en in de verte kon je grote duinen zien. De keuken is sowieso de meest verzorgde die ik ooit heb gezien in een hostel en het terras (met BBQ en pizza-oven, overdekt door druiven) was er één om u tegen te zeggen. Maar genoeg over dit kleine paleis. Het strand tegenover de hostel is een stuk van 90 Mile Beach.

90 Mile Beach is een verraderlijke naam. Het strand is namelijk geen 90 mijl lang, maar eerder 90 km. Er zijn 2 mogelijke oorzaken voor dit misverstand. 1 ervan is dat de mensen die te paard op dit strand reden er geen rekening mee hielden dat paarden trager gaan in zand en dus minder kilometers afleggen dan gewoonlijk. De andere mogelijke oorzaak is dat Nieuw Zeeland juist naar het metrische systeem aan het overschakelen was, en dat er zo iets is foutgelopen.

In ieder geval, het is een lang strand en auto’s, trucks, bussen en quads mogen er op rijden.  Het is natuurlijk niet aangeraden voor iedereen, en dezelfde verkeersregels gelden als op de weg. Af en toe verdwijnt er blijkbaar eens een auto, omdat mensen geen rekening houden met de getijden.

Wij besloten wijselijk om op de baan te blijven, en zo naar Cape Reinga te rijden (bijna het meest Noordelijke punt van Nieuw Zeeland). Dat hebben we de 2^de dag gedaan, de eerste dag hebben we gewoon wat rondgelopen op het strand.

                                                 Een zonnester, een soort van zeester.

De volgende dag zijn we dus naar de Far North gereden, via een iets langere (ongever 120 km) weg, maar wel iets veiliger. Natuurlijk waren we weer omringd door adembenemende landschappen, met soms zicht opde Tasmaanse Zee aan de linkerkant, en op de Pacifische Oceaan aan de rechterkant. Onderweg naar het meest noordelijke punt, kom je ondere andere de Te Paki Giant Sand Dunes tegen. Onze Belgische duinen zijn niet opgewassen tegen deze reuzen, die aan een woestijnlandschap doen denken. Deze duinen zijn een populaire toeristische attractie, veel touroperatoren bieden gratis ‘sandboards’ (gewoon bodyboards) aan om te surfen van deze duinen. Gezien we op ons eigen houtje naar hier waren gereden, was dat jammergenoeg niet voor ons, maar de duinen waren desalniettemin enorm leuk om op en vooral van te lopen.

Nadat we genoeg hadden van deze kleine woestijn met uitzicht op zee, zijn we verder gereden naar Cape Reigna. Voor de Maori is dit een heilige plek, omdat volgens hen daar de overledenen hun terugtocht naar het thuisland starten. Ongeloofelijk mooi natuurlijk, met een kleine vuurtoren, en zicht op de plaats waar de Tasmaanse Zee en de Pacifische Oceaan samenkomen. Voor de rest laat ik de foto’s voor zich spreken.

Nieuw Zeeland zou Nieuw Zeeland niet zijn als er niet een paar serieuze hikes waren die je kan doen op Cape Reigna. Er is een ruime keuze aan hikes, van een halfuur, tot meerdere dagen. Wij besloten om op onze 3^de dag voor een hike van 4 à 5 uur te gaan (16 km), de Te Werahi/Twilight Loop Track, voor de connaisseurs. We zijn begonnen in een koeienweide, vervolgens zijn we door een moeras gelopen, over een soort houten loopweg (boardwalk), dan door een soort bos dat er verkoold uitzag, daarna door duinen, vervolgens over het strand, door een stroom, over een berg, terug van de berg, over een andere berg, over een klif, terug in een soort verkoold bos, terug op een strand, en daarna terug in de koeienweide. Een vrij gevarieerde hike dus, en ideaal om mijn wandelschoenen voor het eerst deftig in te lopen!

Zo zat onze vakantie in Ahipara en de Far North er op, en was het tijd voor de volgende bestemming: Omapere. Daarover volgende keer dus meer (er zal normaalgezien niet zoveel tijd tussen deze en de volgende blogpost zitten).