Ferryrit en Picton

Om eventjes samen te vatten, eind april zijn we van Napier naar Auckland gereden, om daar het vliegtuig naar Hawaii te nemen. Eenmaal terug van Kauai, zijn we naar het Coromandel Peninsula gegaan. Vandaar zijn we eind mei naar Wellington gereden, om de volgende dag de ferry naar het Zuideiland te nemen. We zijn toen een week naar Nelson gegaan, en nu zitten we nog altijd in Blenheim, al bijna 3 maanden.

In deze post zal ik het over onze ferryrit naar het Zuideiland hebben, en Picton, het stadje waar je met de ferry aankomt.

De ferry vertrekt vanuit Wellington en komt aan in Picton. Je kan ofwel de Interislander nemen, of de Bluebridge Cook Strait Ferry. Gezien we een beetje laat waren met het reserveren, hadden we niet echt een keuze en konden we op onze gewenste datum enkel de Bluebridge nemen, die er een halfuurtje langer over doet. De straat tussen het Noord en het Zuideiland noemt de Cook Strait en is bijzonder ruig. Ik herinnerde mij natuurlijk de ferryritten van Vancouver naar Vancouver Island, die prachtig en ongelooflijk rustig waren. Deze rit was ook weer vrij adembenemend bij aankomst in het zuiden, maar rustig is zeker niet waaraan ik denk als ik de tocht beschrijf. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit zeeziek ben geweest, maar hier was het kantje boord. De ferry is vrij groot (de Interislander ferry’s zijn blijkbaar wel iets groter dan die van Bluebridge), maar schommelt enorm veel.

Het uitzicht vanuit onze hostel in Plimmerton, op 20 minuutjes van Wellington.

De ferry.

Arme koeien.

Wellington.

Details voor de connaisseurs.

Bij aankomst in het Zuideiland, vaar je door de Queen Charlotte Sounds, omringd door bergen, heuvels, bossen, en hier en daar een gigantisch huis met privébaai. Onbeschrijfelijk mooi, dus laat ik de beelden voor zich spreken.

Picton dan, waar we een paar weken geleden voor het eerst de toerist hebben uitgehangen, en waardoor we bijzonder aangenaam verrast waren. Met zijn 4000 inwoners is het een rustig stadje, in de winter dan toch, want in de zomer komen hier tot 8 ferry’s per dag toe, en is het blijkbaar een zottekot. Toen wij zijn gegaan was het een prachtige winterdag (alhoewel je het niet echt winter kan noemen) en was er ongelooflijk veel activiteit in de baai en de haven.

Deze zeehonden houden een wedstrijd om te zien wie zijn arm het langst boven water kan houden. 

Zeesterren met veel armen.

Een kleine zeester (ondersteboven).

We kregen een show van een paar zeehonden die gewoon in de haven aan het ravotten waren en een beetje verder in de baai zwommen tientallen dolfijnen rondom kajakkers en andere kleine bootjes. Van de dolfijnen heb ik jammergenoeg niet echt een goede foto, maar van de zeehonden heb ik zelf een filmpje.

Ziezo, dat brengt ons ongeveer tot wat we momenteel doen! Volgende keer zal ik het waarschijnlijk over Kaikoura hebben, een klein dorpje 130 km ten zuiden van Blenheim, waar veel zeehonden en walvissen te zien zijn.

Bedankt en tot snel.

Autorit van Napier naar Auckland.

Ik weet dat ik nog steeds een beetje achter ben met de blogposts, maar ik kom ooit nog aan wat we momenteel zien en doen.

Zoals jullie weten, zijn we in mei naar Kauai gegaan. De dag voor we vertrokken vanuit Auckland, zijn we van Napier naar de hoofdstad gereden, een rit van zo’n 415 km. De meeste autoritten in Nieuw Zeeland zijn op zich vrij indrukwekkend door al de spectaculaire uitzichten, maar we besloten om van meer dan enkel de uitzichten te genieten en af en toe eens te stoppen.

Jullie weten al dat de streek rond Taupo bekend staat om zijn geothermische activiteiten, maar rond de stad Rotorua (70.400 inwoners) vindt je de meest dynamische thermische activiteiten. Het is één van de meest populaire steden in Nieuw Zeeland, met jaarlijks zo’n 3 miljoen toeristen die gaan kijken naar geysers, stoombaden en explosieve modderbaden. Zo’n modderbad is best wel boeiend om een tijdje naar te kijken. Dit was een geothermisch gebied, een paar kilometer buiten Rotorua.

Jammergenoeg stinkt Rotorua constant naar rotte eieren, dankzij de geothermische acitiveit. Het park in de stad, bijvoorbeeld, is grotendeels gevuld met poelen kokend water en stoom die uit verschillende holtes in de aarde naar boven komt. Indrukwekkend en vrij bizar om dat te zien, midden in de stad, maar niet bijzonder welriekend. We besloten om hier niet te lang te blijven, omdat er naast geothermische acitiviteit niet bijzonder veel te zien of te doen is. Bijnamen voor deze stad zijn trouwens “Sulphur City” en “Rotovegas”, respectievelijk vanwege de geur en het uitbuiten van toerisme.

Onze volgende stop was Hamilton, 2 uur ten zuiden van Auckland met een populatie van 206.400 inwoners. De stad zelf hebben we echter nooit gezien, omdat we een paar uur in de botanische tuinen hebben rondgewandeld, aangeraden door de Lonely Planet. Ik ben nooit een grote fan geweest van botanische tuinen, of tuinen in het algemeen. Deze tuinen echter hebben mijn interesse doen aanwakkeren. De tuinen zijn verspreid over 50 hectare en je vindt er werkelijk vanalles. Ik neem jullie eventjes door enkele dingen die we hebben gezien.

Een voorbeeld van een Japanse tuin van de 14^e tot 16^e eeuw, uit de Muromachi periode.

Een interpretatie van een Chinese 10^e tot 12^e eeuw Sung Dynastie tuin.

Een 16^e-17^e eeuwse Indische Char Bangh tuin, met kleine Taj Mahal.

Een interpretatie van een 15^e-16^e eeuwse Italiaanse Renaissance tuin.

Een Te Parapara tuin, of een soort typisch eigendom van de Maori, met wat molshopen lijken. Het zijn in feite hopen waar ze Kumara in kweekten, een grote, zoete, oranje aardappel, die ze hier steeds in de supermarkt hebben.

Een tropsiche tuin.

Er waren ook nog een Engelse bloementuin, een modernistische Noord-Amerikaanse tuin, een Tudor-tuin, een tuin met culinaire, cosmetische en medische kruiden, enz. Echt een aanrader voor allen die zich ooit in de buurt van Hamilton bevinden.

En toen was het tijd om naar de luchthaven te rijden!

Volgende keer zal ik het hebben over onze toch naar het Zuideiland, de grote oversteek.